Unha novela na que AC trata un dos temas recorrentes na súa obra narrativa: a difícil fronteira que separa a realidade dos soños. Breixo é, acaso, unha especie de Oblomov galaico, sensual, irónico, sentimental, pero tamén abúlico e vitalmente triste, que pasa a súa vida entre a realidade e o soño. Sobre el axexan os fantasmas da inutilidade, da vida baleira, dun desencanto que seca as fontes mesmas do pracer. Pero Breixo deféndese xerando para si mesmo unha existencia propia e intransferible, tan irreal como auténtica. Así, acaba por convertirse nun personaxe soñado. Alfredo Conde acada en Breixo un fermoso, preciso e virtuoso xogo de indagación no máis fondo dun ser humano doente e perdido pero, ao mesmo tempo, capaz de encher de maxia o escenario da súa vida e os recobecos do su espírito.